[Amin_Mansouri]

© Flickr.com/barracuadz/cc-nc-by-sa 3.0 بیش از  صد سال پیش، موجودات فضایی  مانع از نابودی  زمین شدند.  یوری لاوبین،  دانشمندی از سیبری، چنین نظریه ای را  مطرح کرده است.  وقتی یک سنگ آسمانی در فاصله بسیار نزدیکی از سیاره زمین در حال عبور بود  سفینه  فضایی  غیرزمینی با آن تصادم می کند. بر اثر این تصادم انفجار بزرگی بوقوع پیوست  که تکه هایی از آن سنگ آسمانی عظیم الجثه  در سراسر سیبری  پخش شدند. بزرگترین آنها  را سنگ آسمانی  تونگوس نامیدند.
هنوز علت چنین  رفتار قهرمانانه  سفینه فضایی غیرزمینی معلوم نشده است.  شاید آنها سعی کرده بودند  زمین را نجات بدهند.  بنا به فرضیه دیگری،  این را یک تصادف  سرنوشت ساز می نامند.  سفینه فضایی  که با سنگ آسمانی تصادم کرد، مانع  از افتادن این سنگ روی زمین شد.  دانشمند یوری لاوبین  که ریاست بنیاد اجتماعی « پدیده تونگوس» را عهده دار است دراینباره گفت: این سفینه  «کامیکادزه-از جان گذشته» بوده است.  پیداست  که ذخایر انرژتیک این سفینه کافی نبوده ولیبه علت داشتن وزن زیاد،  خودش دست به حمله می زند.  سنگ آسمانی  بر اثر این تصادم منفجر شد و تکه های این سنگ  در سراسر سیبری فرو افتاد که ما آنها را پیدا کردیم.  در محلی که انفجار بر فراز آن رخ داد، در ناحیه کراسنایارسک،  واقع در سیبری شرقی، حفره ای به قطر 500 متر را پیدا کردیم و چند حفره کوچکتر به قطر های 150-100 متر.
در همانجا تکه هایی از سفینه سیاره  فضایی یافت شد. آزمایش های شیمیایی نشان داد که ماده ای را که سفینه از آن ساخته شده است در زمین نمی توان بازآفرینی کرد. این ماده آلیاژی  خود ویژه از سیلیکون و  فلز بود.  آدمهای روی زمین از  همه نوع عناصر ضروری برخوردارند، اما  ازمایشات نشان دادند  که برای ساخت چنین آلیاژی نیاز به غلظت خاص  مواد هست که دستیابی به آن در  شرایط زمینی ممکن نیست. رسیدن به چنین غلظتی فقط در فضا ممکن است.  قدرت انفجار  نیز گواه آن است که  سفینه ای از سیاره دیگر مقصر این  سانحه فضایی بوده است.
 30 ماه ژوئن سال 1908 میلادی  یک انفجار بزرگ به قدرت  50 میلیون تن معادل تی.ان.تی رخ داد. این انفجار مساوی بود با تمام  انفجارات در  جنگ کبیر میهنی و  3-2 بار قوی تر از  بمب های اتمی  که آمریکا بر سر هیروشیما و ناکازاکی  پرتاب کرد.  انفجاری به این قدرت در  زمین نو  در قطب شمال   رخ داد. در آنزمان،  اتحاد شوروی در آنجا بمب هیدروژنی را آزمایش کرد.  این انفجار توسط تمام زلزله نگارهای جهان به ثبت رسید.  این انفجار نه در زمین،  نه در فضا، بلکه  جایی در جو رخ داد.
دانشمند سیبری  معتقد است که تمام نظریه های ارائه شده در این باره  طی صد سال اخیر   درست نیستند، به غیر از  یکی:  شرکت تمدن غیر زمینی دراین حادثه. یوری لاوبین بر این امر اصرار می ورزد که  انفجار بین آسمان و زمین  می توانسته فقط در نتیجه تصادم  دو جسم رخ داده باشد.
شرکت سفینه غیرزمینی در این حادثه برابر 99 درصد است. زیرا بطور همزمان با ثبت  امواج زلزله نگاری،  طوفان مغناطیسی نیز به ثبت رسید.  طوفان مغناطیسی می تواند فقط در صورت  انفجار  دستگاه فنی در جو بروز کند.
یوری لاوبین یک گواه دیگر نظریه  کمک غیرزمینی  را  پیدا کرده است . سنگ کوچکی با  اشکال لوزی شکل و مربع روی آن.
این کریستال کوارتزی است که از نظر سخت بودن فقط از الماس عقب می ماند.  برای ایجاد چنین اشکالی نیاز به تکنولوژی خاصی هست.  ما سعی کردیم دست به آزمایش بزنیم و ببینیم به چه وسیله ای این نقش ها روی سنگ کشیده شده اند.  به انستیتوی فیزیک مراجعه کردیم  که دستگاه لیزر در آنجا وجود دارد.  اما این دستگاه توانست فقط یک ذره بر سطح آن خراش وارد آورد ، هر چند فولاد را  مثل کره می برد.  وقتی به زمین شناسان این سنگ را نشان دادیم، آنها گفتند که این سنگ زمینی نیست و ریشه فضایی دارد.
بعید نیست که این کریستالها می توانند  حامل اطلاعاتی باشند.  کشف کد علایم مرموز  روی آنها می تواند   نه تنها اسرار  سنگ آسمانی  تونگوس را آشکار سازد  بلکه خیلی چیزها در باره گیتی و  موجودات هوشمند ساکن در آن  بدست انسان بدهد.
یادآوری می کنیم که 30 ماه ژوئن سال 1908 میلادی  یک سنگ آسمانی روی زمین افتاد.  در نتیجه انفجار در سیبری  درختان در مساحتی بیش از  2 هزار  کیلومتر مربع فروافتادند.  طی چند روز   بر فراز اراضی از  اقیانوس اطلس تا سیبری مرکزی  درخشش شدید آسمان  و ابرهای روشن مشاهده شد.  در محل حادثه تا کنون دانشمندان در حال کار هستند.  اما ماده ای که  سنگ  آسمانی تونگوس  از آن ساخته شده بود تا کنون پیدا نشده است. . به این دلیل نمی توان ترکیبات آن را مورد مطالعه قرارداد. تا کنون این حادثه مثل یک معما باقی مانده است که  بر فراز تایگای سیبری  بیش از صد سال  پیش چه اتفاقی افتاد.