[Amin_Mansouri]

Добавить в закладки: Гравитационное влияние Солнца
Солнце является типичной звездой главной последовательности и поэтому имеет значительные размеры:
м
С орбиты Земли
м
Солнце выглядит как большой диск с уловыми размерами (около градуса). Учитывая то, что Солнце находится на расстоянии
м
от центра Галактики, и поэтому оно может закрывать очень большую его часть, равную:
м.
Это очень огромные размеры, которые можно сравнить с гравитационным радиусом Бора для Удвоенно слабого масштаба (галактического!):
м,
где - постоянная длины Удвоенно слабого масштаба, а - силовая постоянная Природного масштаба (на массе электрона). Отношение этих радиусов равно:

с точностью около 1.006. очевидно, что целостных материальных объектов, имеющих такие огромные размеры, в Природе нет. Объекты подобных размеров состоят из большого количества звезд и черных дыр в том числе. Поэтому покрытие диском Солнца подобного объекта не приводит к возникновению гравитационных волн в Солнечной системе. Таким образом, покрытие Солнцем центра Галактики не представляет угрозы для Земли. Например, последняя переполюсовка магнитных полюсов Земли протекала 780 тыс. лет назад! Более опасным является покрытие компактного галактического ядра диском меньшего размера, например, планетой Меркурий.

[ Гравитационное влияние Меркурия
Меркурий является достаточно компактной планетой радиуса:
м,
который находится наиболее близко от Солнца:
м,
и поэтому он может своим диском покрыть значительно меньшую область в центре Галактики:
м
Эта область уже сравнима с размерами планетной системы. Действительно, гравитационный радиус Бора для Слабого масштаба Планка (планетный) равный:
м
где :- параметр длины для Слабого масштаба Планка. Отношение радиусов здесь равно:
.
Таким образом, данный объект может быть или черной дырой, или квази-звездным объектом массой порядка миллиона солнечных масс. Очевидно, что покрытие (экранирование) такого объекта диском Меркурия элементарно вызывает гравитационные волны в Солнечной системе. Длительность покрытия Меркурием этого объекта можно оценить следующим образом. Будем считать, что Земля перемещается вдоль диска Меркурия с относительной скоростью км/с. Тогда время прохождения диска будет равно:
с.
Тогда длина гравитационной волны будет равна:
м
т.е. немного больше радиуса орбиты Меркурия. Поскольку Земля может выступать в качестве детектора гравитационных волн, которые в Земле распространяются со скоростью звука: м/с, Поэтому протекает «редукция» длины гравитационной волны: м. Для сравнения приведем радиус внутреннего ядра Земли: м. Таким образом, длина гравитационной волны, вызванной покрытием диска Меркурия компактного объекта в центре Галактики, может вполне влиять на состояние внутреннего ядра Земли (в том числе и изменить направление его вращения!). Вероятность подобного события пропорциональна отношению площадей:

Другими словами, периодичность смены полюсов Земли может находиться в диапазоне:
82.4тыс.лет – 570млн.лет
Следует отметить, что нижняя граница находит подтверждение на последнем участке длительностью 5 млн.лет. опрокидывание полюсов действительно наиболее часто протекало через 100тыс.лет.
Таким образом, из вышесказанного совсем не следует то, что 21 декабря 2012 года наверняка произойдет переполюсовка магнитных полюсов Земли, со всеми вытекающими из этого последствиями. Но, учитывая столь длительное отсутствие переполюсовки на протяжении последних 780тыс.лет, говорит о том, что с каждым годом вероятность такого события может только возрастать, и «виноватым» в этом событии будет наверняка Меркурий!

[ Откуда берется энергия?
Перекрытие квазизвездного объекта в центре Галактики создает только необходимые условия для создания «гравитационной антенны (детектора)» в системе «Земля-Меркурий». Но гравитационное поле от этого квазизвездного объекта на орбите Солнца слишком мало для того, чтобы осуществить что-либо существенное в Солнечной системе. Например, даже в случае системы «Земля-Луна» во время солнечного затмения выделяется ничтожная энергия, которая уменьшает гравитационную постоянную где-то в пятом знаке! Здесь же будет в миллионы раз меньше. Найти ответ в рамках стандартного подхода практически невозможно. Но с точки зрения масштабного подхода мы получаем элементарное решение. Дело в том, что периоды гравитационных колебаний в сотни секунд попадают в наиболее распространенный диапазон гравитационных волн, связанных с созданием квантовых гравитационных атомов разных масштабов. Другими словами, этот диапазон напоминает «оптический диапазон» для электромагнитного излучения, связанного с электрическими атомами! Открытие экзопланет [2,3] в последние двадцать лет (около 500!) говорит о том, что планетные системы являются рядовым явлением в Галактике, а их происхождение связано с квантовой механикой, а не классической механикой.
Действительно, гравитационный радиус Бора для масштаба Планка равен величине:
м,
где м – длина Планка, а период колебаний:
с.
Этот радиус Бора широко подтверждается на экзопланетах и для внутренних планет Солнечной системы.
Для масштаба Стони мы имеем гравитационный радиус Бора:
м,
где м- длина Стони, а период колебаний:
с.
Этот радиус Бора подтверждается для внешних планет Солнечной системы. Самое смешное то, что он находится в резонансе с масштабом Планка, и радиус орбиты Венеры с высокой точностью ему равен!
Таким образом, планеты Солнечной системы просто купаются в гравитационных волнах указанных выше диапазонов. Другое дело, что детектирование этих волн связано с большими трудностями, ведь необходимо создавать «крутильные весы» из планет! И только в рамках т.н. «парадов планет» мы можем на короткие периоды времени получать аналоги «крутильных весов», которые могут выполнять роль «гравитационных антенн»! Поскольку мощность подобных гравитационных антенн довольно значительна, поэтому при наличии гравитационных волн вполне возможны эффекты типа переполюсовки магнитных полюсов планет. Разница в скорости движения внутреннего ядра и внешней планетной оболочки (даже противоположное направление обращения!) – является типичным явлением для планет Солнечной системы. Например, для Земли и Меркурия.

[ Концепция единства времени крутильных весов
Единство физической величины «времени» для материальных систем, находящихся во вращении, впервые предложил Козырев во второй половине 20-го века. Данная концепция встретила настороженное отношение со стороны академической науки, поскольку позволяла с помощью крутильных весов и других компенсационных приборов регистрировать «истинное» положение звезд и галактик. Известно, что электромагнитные волны распространяются с конечной скоростью света и поэтому современные положения звезд и галактик не соответствуют тем координатам, которые могут быть измерены современными телескопами.
Данная концепция «единства времени» может быть распространена на три масштаба Природы: планетарный, галактический и вселенский. Примером для планетарного масштаба является тривиальное затмение Солнца Луной. Очевидно, что «истинное» затмение Солнца начинается эначительно раньше, чем это мы можем увидеть с поверхности Земли (ведь свет от Солнца достигает Земли через 8 мин.). именно поэтому крутильные весы должны реагировать на «истинное» начало затмение диском Луны, а не на «видимое», которое запаздывает на 8 мин.
Проблема «истинного» положения гравитирующего объекта, покрываемого диском планеты, еще более усугубляется на галактических расстояниях. Действительно, в случае 21 декабря 2012 года мы имеем «выстраивание в один ряд» Земли, Меркурия и «видимым» центром Галактики. Но «истинное положение» центра Галактики находится совсем в другом месте (ведь свет от него идет сотни тысяч лет!). Таким образом, опасным становится не один день 21 декабря 2012 года, а достаточно длительные период времени, который может длиться месяцы и даже годы.
Течение времени Козырев рассматривает с определенной скоростью:
м/с,
где - заряд электрона, - постоянная Планка, а - диэлектрическая постоянная. Это значение скорости значительно меньше скорости света (в 137 раз!) и его можно назвать «квантом скорости Козырева» (поскольку он первый обратил на него внимание). На практике, мы имеем значения несколько меньше этого значения, и связаны они с т.н. «квантованием скорости циркуляции». Данное явление было впервые замечено в сверхтекучем гелии в начале 50-х годов 20-го века. К сожалению, Козырев и его оппоненты в то время не заметили этого явления.
В общем случае для вращающейся системы материальных тел выражение для Замечания

1. Существование Меркурия сегодня с его компактными размерами, которые практически совпадают с его «железным» ядром, говорит о том, что скорее всего его «примордиальные размеры» были близки к размерам Земли или Венеры (скорее всего – Марса). Но при перекрытии Меркурием центра Галактики, он превращается в генератор гравитационных волн, который на протяжении миллиардов лет постепенно «освободился» от излишней «легкой коры», оставив при этом компактное железное ядро. Безусловно, и Марс достаточно редко, но также может расположиться на прямой между Землей и центром Галактики, что также повлияло на его дальнейшую судьбу (потеря легкой коры и атмосферы!). Но наиболее трагической оказалась судьба «Фаэтона», который состоял из более легких элементов, чем остальные планеты земной группы. Здесь даже единичного события перекрытия оказалось достаточно для его разрушения!
2. Известно, что Солнечная система представляет собой частично открытую (поэтому применим классический подход!) квантово-механическую систему с двумя гравитационными радиусами Бора (для внутренних планет и для внешних). В событиях, с перекрытием центра Галактики одной из внутренних планет (Меркурием) и регистрации этого перекрытия на другой планете (Земле), мы получаем тривиальную «гравитационную антенну», которая состоит только из двух планет (Солнце здесь не играет практически никакой роли!). Разрушительные последствия этих индуцированных гравитационных колебаний воздействуют на обе планеты, но более сильные изменения протекают на планете, которая перекрывает центр Галактики. В случае с Меркурием и Землей, первый потерял практически всю легкую кору за время своего существования, и поэтому в последующем эти покрытия для него стали вполне безопасными, тогда как на Земле они приводят к переполюсовке вращения земного ядра до сих пор…

مشکل 21 دسامبر 2012 (21 دسامبر 2012) مرتبط با مشکل مشکل به تقویم تولیدی صنعتی مایان فولاد "آخرالزمان" است که در انتظار زمین در آینده ای نزدیک. واقعیت این است که تقویم تولیدی صنعتی مایان فولاد، است که این دوره:
T_M = 5125.336 \ سال
به پایان می رسد 21 دسامبر، 2012 یک چرخه ی جدید، که به اعتقاد بر این بود (خیالی و واقعی) متصل به اصطلاح "پایان جهان". دومی خواهد شد با تغییر قطب از قطب های مغناطیسی زمین، آتشفشان قوی، تغییر ناگهانی آب و هوا، و غیره همراه، و غیره [1]

شناخته شده است که زمین دارای یک محور چرخش به سطح دایره البروج مایل
\ Phi_E = 23.439281 \ درجه
این جابجایی استفاده کردند اما نتیجه معادله با آنچه که از زمین با یک دوره ایجاد می شود
T_ {EP} = 25،765 \ سال
این آسان است که نسبت از دوره جابجایی استفاده کردند اما نتیجه معادله با آنچه که به دوره تقویم تولیدی صنعتی مایان فولاد، یک مقدار عدد صحیح:
T_ {EP} / T_M \ حدود 5 \.
این به طور طبیعی رخ می دهد و جابجایی استفاده کردند اما نتیجه معادله با آنچه که از اتصال به زمین به تقویم تولیدی صنعتی مایان فولاد (سالم یا نه موضوع دیگری است.) همچنین باید اشاره کرد که این هواپیما از سیستم خورشیدی دایره البروج تمایل به هواپیما از کهکشان ما، و بنابراین ممکن است مرکز کهکشان، خورشید و زمین در یک محور تنها یک بار در سال، هر چند در روزهای مختلف است. از ویژگی های اصلی 21st دسامبر هر سال، این واقعیت است که در این روز طول می کشد، انقلاب زمستانی، زمانی که نیمکره شمالی زمستان است. از نقطه نظر آونگ (یا اسیلاتور)، انرژی جنبشی نوسانگر در این زمان صفر است، و بالقوه به حداکثر مقدار خود می رسد. بدیهی است، در این روز، زمین است در ضعیف ترین موقعیت، که در آن حتی جزئی از شوک های خارجی ممکن است جابجایی استفاده کردند اما نتیجه معادله با آنچه که چرخش زمین را تحت تاثیر قرار. کمتر آشکار است که تاثیر قابل توجهی بر روی زمین می تواند از خورشید و سیارات (عطارد و زهره). تراز دلخواه برای احتمال سیارات بیرونی بین زمین و مرکز کهکشان بسیار کوچکتر است و به همین دلیل نمی شود در نظر گرفته است.



فهرست مندرجات
[مخفی شود] 1 تاثیر گرانشی خورشید
(2) تاثیر گرانشی عطارد
3 که در آن انرژی آمده است؟
4 مفهوم وحدت از تعادل پیچش زمان
5 یادداشت
6 همچنین نگاه کنید به
7 پیوند به بیرون




[ویرایش]

تاثیر گرانشی خورشید

خورشید یک ستاره رشته اصلی معمولی است، و در نتیجه دارای اندازه بزرگ:
R_S = 6.96 \ cdot 10 ^ 8 \ M
از آنجا که مدار زمین
R_ {Eorb} = 1.496 \ cdot 10 ^ {11} \ M
یکشنبه به نظر می رسد مانند یک دیسک بزرگ با اندازه گرفتن (در حدود یک درجه). با توجه به این واقعیت است که خورشید در فاصله
R_ {Sorb} = 2.498 \ cdot 10 ^ {20} \ M
از مرکز کهکشان، و پس از آن ممکن است یک بخش بسیار زیادی از آن را برابر با پوشش:
R_ {GN} = R_S \ FRAC {R_ {Sorb}} {R_ {Eorb}} = 1.162 \ cdot 10 ^ {18} \ M
این حجم بسیار زیادی است که می تواند در مقایسه با شعاع گرانشی بور به دو برابر مقیاس ضعیف است (galakticheskogo!)
R_ {BDW} = \ FRAC {l_ {DW}} {\ alpha_N} = 3،95785 \ cdot 10 ^ {19} \ M،
که در آن l_ {DW} = 6،933295 \ cdot 10 ^ {-26} \ - طول ثابت دو برابر مقیاس ضعیف، و \ alpha_N = 1،751785 \ cdot 10 ^ {-45} \ - نیروی ثابت در مقیاس طبیعت (جرم الکترون ). نسبت شعاع است:
R_ {BDW} / R_ {GN} = \ beta_S = 34.259 \
با دقت در حدود 1.006 است. واضح است که یکپارچگی اشیاء مادی با اندازه بزرگ در طبیعت است. اشیاء از این اندازه ها از تعداد زیادی از ستاره ها و سیاه چاله ها به عنوان ساخته شده است. بنابراین دیسک پوشش مانند انرژی خورشیدی شی در امواج گرانشی در منظومه شمسی نیست. بنابراین، پوشش خورشید مرکز کهکشان تهدیدی برای زمین نیست. به عنوان مثال، برگشت از قطب های مغناطیسی زمین، سرازیر 780 هزار سال پیش! خطرناک تر است که پوشش جمع و جور درایو هسته کهکشانی کوچکتر به عنوان مثال، سیاره عطارد است.

[ویرایش]

تاثیر گرانشی عطارد

عطارد شعاع سیاره نسبتا جمع و جور می باشد:
R_ {MER} = 2.425 \ cdot 10 ^ 6 \ M
که به خورشید نزدیک است:
R_ {MORB} = 5.79 \ cdot 10 ^ {10} \ M،
بنابراین او می تواند او را برای پوشش یک منطقه بسیار کوچک در مرکز کهکشان درایو:
R_ {GN} = R_ {MER} \ FRAC {R_ {Sorb}} {R_ {MORB}} = 2.884 \ cdot 10 ^ {15} \ M
این منطقه در مقایسه با اندازه های سیاره ای سیستم است. در واقع، بور شعاع گرانشی ضعیف مقیاس پلانک (سیاره) عبارتند از:
R_ {BW} = \ FRAC {l_W} {\ alpha_N} = 6،930353 \ cdot 10 ^ {14} \ M
که در آن: l_W = 1،214049 \ cdot 10 ^ {-30} \ - پارامتر طول مقیاس پلانک ضعیف است. نسبت شعاع برابر است با:
R_ {GN} / R_ {BW} \ معادل 4 \.
بنابراین، این شیء می تواند به صورت یک سوراخ سیاه و سفید، و یا اشیاء شبه ستاره ای یک میلیون برابر جرم خورشید وزن. بدیهی است، پوشش (غربالگری) از جسم دیسک از ابتدایی امواج گرانشی عطارد در منظومه شمسی است. مدت پوشش جیوه این شی را می توان به شرح زیر برآورد شده است. ما فرض می کنیم که زمین حرکت می کند، در کنار دیسک از عطارد با سرعت نسبی v_ {EM} = v_ {MER}-v_E = 47.9-29.8 = 18.1 \ کیلومتر / ثانیه است. پس از آن زمان از درایو خواهد بود:
\ دلتا t = \ {2R_ {MER}} {v_ {EM}} = 268 \ FRAC.
سپس طول موج گرانشی خواهد بود:
\ Lambda_c = \ دلتا T \ cdot C = 8.03 \ cdot 10 ^ {10} \ M
به عنوان مثال کمی بزرگتر از شعاع مدار عطارد. v_ {AC} = 3000 \ متر / ثانیه، بنابراین درآمد حاصل از "کاهش" طول موج گرانشی:: \ lambda_ {AC} = \ دلتا T \ cdot v_ همانطور که زمین می تواند به عنوان آشکارساز امواج گرانشی، که در زمین در سرعت صوت هستند عمل می کنند {AC} = 8.04 \ cdot 10 ^ {5} \ M برای مقایسه، شعاع هسته داخلی زمین: R_ {Eint} = 1.27 \ cdot 10 به توان 6 \ M بنابراین، طول موج گرانشی ناشی از سطح دیسک از عطارد جسم فشرده که در مرکز کهکشان، به خوبی ممکن است دولت از هسته درونی زمین (از جمله تغییر مسیر آن از چرخش!) تاثیر می گذارد. احتمال چنین یک رویداد است متناسب با نسبت مساحت:
\ Gamma_ {SM1} = (\ FRAC {R_ {MER}} {R_S}) ^ 2 = 1.214 \ cdot 10 ^ {-5} \ \ gamma_ {SM2} = (\ FRAC {R_S} {R_ {MORB}} ) ^ 2 = 1.44 \ cdot 10 ^ {-4} \ \ gamma_ {SM1} \ cdot \ gamma_ {SM2} = (\ FRAC {R_ {MER}} {R_ {MORB}}) ^ 2 = 1.754 \ cdot 10 ^ {-9} \
به عبارت دیگر، فراوانی تغییرات در قطب های زمین را می تواند در محدوده:
\ دلتا T = \ 82.4tys.let - 570mln.let
لازم به ذکر است که پایین تر محدود شده است، توسط بخش آخر به مدت 5 میلیون سال تایید شده است. قطب چرخش در واقع در اغلب موارد رخ می دهد از طریق 100tys.let.

بنابراین، از بالا، انجام می شود که 21 دسامبر 2012 قطعا اتفاق خواهد افتاد واژگونی قطب های مغناطیسی زمین، با تمامی آنچه را که دلالت دارد. اما، با توجه به چنین غیبت طولانی در آخرین 780tys.let برگشت، گفت که هر سال احتمال چنین رویدادی تنها می تواند افزایش یابد، و "گناه" در این رویداد قطعا عطارد!

[ویرایش]

انرژی از کجا آمده است؟

همپوشانی اجسام شبه ستاره ای در مرکز کهکشان تنها به ایجاد شرایط لازم برای ایجاد «جاذبه آنتن (آشکارساز)" در نظام "زمین عطارد است." میدان گرانشی اجسام شبه ستاره ای در حال گردش به دور خورشید، بیش از حد کوچک را به هر چیزی قابل توجهی در منظومه شمسی است. به عنوان مثال، حتی در مورد "ماه زمین" در یک خورشید گرفتگی، انرژی کوچک شده است منتشر شد، که باعث کاهش ثابت گرانش در جایی در نشانه پنجم! در اینجا یک میلیون بار کمتر خواهد بود. یافتن پاسخ در قوانین و مقررات استفاده از روش استاندارد است که تقریبا غیر ممکن است. اما در شرایط استفاده از روش در مقیاس بزرگ، یک راه حل ابتدایی به دست آوریم. این واقعیت که دوره از نوسانات گرانشی در صدها نفر از ثانیه از جمله رایج ترین طیف از امواج گرانشی، مربوط به ایجاد گرانش کوانتومی از اتم ها از مقیاس متفاوت هستند. به عبارت دیگر، این محدوده است مانند یک "محدوده بصری" تابش الکترومغناطیسی با اتم های برق! کشف سیارات فراخورشیدی [2،3] در بیست سال گذشته (حدود 500) نشان می دهد که سیستم های سیاره ای در کهکشان، معمولا اتفاق می افتد و منشاء خود را با مکانیک کوانتومی متصل به جای مکانیک کلاسیک می باشد.

در واقع، گرانشی شعاع بور به مقیاس پلانک برابر است با:
R_ {BP} = \ FRAC {l_P} {\ alpha_N} = 9.226267 \ cdot 10 ^ 9 \ M
که در آن l_P = 1،61624 \ cdot 10 ^ {-35} \ M - طول پلانک، و دوره نوسان:
T_ {BP} = 30.776 \.
این است که به طور گسترده ای به شعاع بور برای سیارات و سیارات داخلی منظومه شمسی تایید شده است.

برای مقیاس استونی بورا شعاع گرانشی
R_ {BS} = \ FRAC {l_S} {\ alpha_N} = 1،08005 \ cdot 10 ^ {11} \ M،
که در آن l_S = 1،892013 \ cdot 10 ^ {-34} \ M-طول Stoney، و دوره نوسان:
T_ {BS} = 360.2655 \.
این است که با شعاع بور از سیارات بیرونی منظومه شمسی را تایید کرد. نکته خنده دار این است که آن را در رزونانس با مقیاس پلانک است، و شعاع مدار زهره با دقت بالا آن است!

بنابراین، تنها سیاره از منظومه شمسی در امواج گرانشی بالاتر از محدوده basking. یک چیز دیگر این است که تشخیص این امواج با مشکلات بزرگ متصل است، چرا که نیاز به ایجاد "تعادل چرخش" از سیارات! و فقط در اصطلاح "رژه از سیاره" ما می توانیم برای دوره های کوتاه زمان برای به دست آوردن آنالوگ "تعادل پیچش" است که می تواند به عنوان یک خدمت به "آنتن جاذبه!" از آنجا که قدرت از آنتن های گرانشی است کاملا قابل توجه است، به طوری که حضور امواج گرانشی عوارض احتمالی مانند واژگونی قطبهای مغناطیسی سیارات. تفاوت در سرعت هسته درونی و پوسته بیرونی یک سیاره (حتی دست زدن به جهت مخالف) - یک پدیده معمول برای سیارات در منظومه شمسی است. به عنوان مثال، برای زمین و عطارد است.

[ویرایش]

مفهوم وحدت از تعادل پیچش زمان

وحدت و انسجام از کمیت فیزیکی از "زمان" برای سیستم های فیزیکی است که در چرخش هستند، برای اولین بار به Kozyrev در نیمه دوم قرن 20th پیشنهاد شده است. این مفهوم را ملاقات نگرش محتاط در بخشی از تحقیقات دانشگاهی، به عنوان تعادل چرخش و دیگر دستگاه جبران شناسایی "درست" و موقعیت ستاره ها و کهکشان ها مجاز است. شناخته شده است که امواج الکترومغناطیسی با سرعت محدود نور و در نتیجه در حال حاضر از موقعیت ستاره ها و کهکشان ها به مختصات، که می تواند با تلسکوپ های مدرن اندازه گیری مطابقت دارد منتشر شده است.

این مفهوم از "وحدت زمان" را می توان به سه مقیاس از طبیعت تمدید: سیاره، کهکشان و جهانی است. مدل برای تحت الشعاع قرار دادن و بی اهمیت مقیاس سیاره ماه است. بدیهی است، "درست" خورشید گرفتگی جزئی آغاز می شود enachitelno زودتر از ما می توانیم از سطح زمین را ببینید (چون نور از خورشید به زمین می رسد در 8 دقیقه). به همین دلیل تعادل چرخش باید به آغاز "واقعی" تحت الشعاع قرار دادن دیسک ماه، "قابل مشاهده" نیست، است که توسط 8 دقیقه به تعویق افتاد.

مشکل "واقعی" و موقعیت از جسم های گرانشی تحت پوشش دیسک از سیاره، بیشتر فاصله های کهکشانی بدتر است. در واقع، در مورد در دسامبر 21، 2012 ما "تراز در یک ردیف از زمین، عطارد، و" قابل مشاهده "مرکز کهکشان است. اما "وضعیت واقعی" مرکز کهکشان است در جای دیگر (پس از همه، آن را نور از صدها نفر از هزاران سال است). بنابراین خطر یک روز دسامبر 21، 2012، و مدت زمانی نسبتا طولانی از زمان، که می تواند برای ماه ها و یا حتی سال.

گذشت زمان Kozyrev به بررسی نرخ خاص:
c_2 = \ FRAC {E ^ 2} {2H \ epsilon_E} = 2،187693 \ cdot 10 ^ {6} \ M / S،
که در آن E \ - مسئول الکترون، H \ - ثابت پلانک، و \ epsilon_E \ - ثابت دی الکتریک. این سرعت بسیار کمتر از سرعت نور (137 بار) است و می تواند به نام "سرعت Kozyrev کوانتومی" (که او برای نخستین بار جلب توجه به آن شده است.) در عمل، ما باید یک مقدار کمی از این مقدار کمتر، و با به اصطلاح "تعیین میزان سرعت گردش خون است." این پدیده برای اولین بار در ابرشاره هلیوم بود که در اوایل دهه 50 IES از قرن 20th. متاسفانه، Kozyrev و مخالفان خود را در آن زمان این پدیده را متوجه نشدم.

به طور کلی، برای یک سیستم از مواد بیان اجسام دوار برای نرخ تدریج است:
\ امگا \ cdot S = \ FRAC {2 \ PI} {T} \ cdot S = \ FRAC {ساعت} {m_x} \
که در آن S \ - اسیلاتور مربع، \ امگا \ - فرکانس زاویه ای، T \ - دوره نوسان و m_x \ - وزن حداقل مجازی که می تواند به نوسان ساز ماکروسکوپی نسبت داده است. اگر سیستم های electronlike، به عنوان مثال - آن را برابر با جرم اتم از الکترون است. برای اشیاء ماکروسکوپیک، آن را بسیار کمتر است.

به عنوان مثال، در نظر بگیرید تحت الشعاع قرار دادن خورشیدی معمولی ماه. در این مورد، سیستم زمین و ماه باعث ایجاد یک "نوسان ساز کوانتومی" با کمترین جرم موثر است:
m_ {EL} = \ FRAC {hT_ {EL}} {2 (2 \ PI R_ {EL}) ^ 2} = 2.045 \ cdot 10 ^ {-49} \ کیلوگرم،
که در آن T_ {EL} = 51.4 \ دقیقه، و R_ {EL} = 3.844 \ cdot 10 ^ 8 \ M سپس به سرعت از گردش خواهد بود:
v_ {EL} = \ FRAC {\ hbar} {m_ {EL} R_ {EL}} = 1.3418 \ cdot 10 به توان 6 \ m / s است.
سخت نیست برای دیدن است که نسبت این میزان به ارزش Kozyrev خواهد:
v_ {EL} = c_2 \ cdot \ FRAC {3} {5} \
در عرض 2٪ است.

مثال دیگر به اصطلاح شماره 21 دسامبر 2012. در این مورد، زمین، عطارد ایجاد یک اسیلاتور کوانتومی "با کمترین جرم موثر است:
m_ {D12} = \ FRAC {hT_ {D12}} {2 (2 \ PI R_ {D12}) ^ 2} = 3.806 \ cdot 10 ^ {-56} \ کیلوگرم،
T_ {D12} = 200 \، R_ {D12} = 2.10 \ cdot 10 ^ {11} \ M در اینجا، میزان گردش خواهد بود:
v_ {D12} = \ FRAC {\ hbar} {m_ {D12} R_ {D12}} = 1.342 \ cdot 10 به توان 6 \
دشوار نیست که نسبت از این میزان به ارزش Kozyrev است:
v_ {D12} = \ FRAC {4} {9} c_2 \
تا در عرض 1٪ است. بنابراین، تعادل چرخش megaskopicheskie متشکل از دو سیاره Kozyrev نرخ تدریج در شکل کلی ایجاد:
v_ {IJ} = \ FRAC {} {J} c_2 \،
که در آن من، J = 1،2،3، .. \.




[ویرایش]

یادداشت ها
1. وجود عطارد امروز با اندازه جمع و جور آن است که خود را به "آهن" هسته تقریبا برابر، حاکی از آن است که به احتمال زیاد خود را "ابعاد ازلی" نزدیک به اندازه زمین و یا زهره (به احتمال زیاد - مریخ) است. اما زمانی که مسدود کردن مرکز عطارد کهکشانی، آن را به یک مولد امواج گرانشی، که برای میلیاردها سال، به تدریج "آزاد" از پوسته بیش از حد "نور"، خروج از هسته آهن جمع و جور است. می شود مسلما، و مریخ نادر است، اما همچنین می تواند بر روی خط بین زمین و مرکز کهکشان، که همچنین تحت تاثیر سرنوشت او (از دست دادن پوسته نور و جو) واقع شده است. اما غم انگیز ترین سرنوشت "درشکه چی"، که شامل عناصر سبک تر از دیگر سیارات زمینی بود. حتی از این هم وجود دارد که یک رویداد تنها کافی بود به تخریب خود را با یکدیگر همپوشانی دارند!
2.Izvestno که منظومه شمسی است تا حدی باز است (در نتیجه قابل اجرا روش کلاسیک!) مکانیک کوانتومی سیستم با دو گرانشی شعاع بور (سیارات داخلی و خارجی). در حوادث با هم تداخل دارند 1 مرکز کهکشانی از سیارات درونی (عطارد) و ثبت نام از کف به دیگر سیاره (زمین)، بدیهی "آنتن گرانشی"، که شامل تنها دو سیاره (یکشنبه کند عملا هیچ نقش بازی نمی!) ما به دست آوردن. اثرات مخرب ارتعاشات ناشی از اثر گرانشی در هر دو سیاره، اما بیشتر چشمگیر تغییرات در جهان است که مرکز کهکشان را پوشش می دهد. در مورد عطارد و زمین، برای اولین بار به از دست دادن تقریبا تمام پوسته نور در طول عمر خود، و بنابراین در آینده، این پوشش دارند بسیار امن، پس از آن چگونه بر روی زمین آنها به واژگونی قطب چرخش هسته زمین منجر شده است هنوز هم ...