04-26-2011، 06:57 PM
سکتور صفر در واقع اولین سکتور رسانه (هارد دیسک، فلاپی دیسک، فلش مموری و ...) است که در آن Master Boot Record
که به اختصار MBR نامیده می شود قرار دارد. MBR یکسری اطلاعات مهم و اساسی را در مورد رسانه ذخیره می کنه
که وجودشان برای شناسایی پارتیشن ها و بوت شدن هارددیسک حیاتی است.
کل جدول MBR به حجم 512 بایت است که اندازه استاندارد یک سکتور دیسک است.
هنگامی که کامپیوتر روشن می شود، BIOS بعد از بررسی اولیه سخت افزار و اجرای روتین های اولیه کد اجرایی موجود در
ابتدای این سکتور را اجرا می کند که اساسی ترین قسمت بوت شدن یک سیستم عامل است.
برای همینه که اگر کوچکترین اشکالی در محتویات این سکتور بوجود بیاد دیگه سیستم عامل بالا نمیاد.
اگه بخواهم بصورت خلاصه محتویات MBR را بررسی کنم چهار مورد مهم در اون وجود داره :
مورد اول کد اجرایی است که حداکثر می تونه 440 بایت رو اشغال کنه، این همون کدی است که اگه نتونه هیچ سیستم عاملی
را در پارتیشن ها پیدا کنه یا با خطا روبرو بشه یکی از این سه پیغام رو نمایش می ده :
جالب اینجا است که با ویرایش کردن محتویات سکتور 0 می توانید این پیغام ها را به دلخواه عوض کنید.
مورد دوم کد شناسایی دیسک است که بهش امضاء دیسک یا Disk Signature هم می گویند.
این مورد گاهی در بعضی از انواع قفل های نرم افزاری هم بکار رفته که البته به راحتی قابل تکثیر و جعل کردن است.
سیستم عامل با کمک این امضاء می تونه در کامپیوتر هایی که بیش از یک رسانه ذخیره سازی (مثلا هارد دیسک) دارند
مورد خاصی رو پیدا کنه.
مورد سوم جدول چهار پارتیشن اساسی سیستم است که هر کدومشون 16 بایت طول دارند و در کل 64 بایت رو اشغال می کنه.
این چهار جدول خیلی خیلی مهم اند. اگه کوچکترین تغییری در آنها بدید یا یک پارتیشن را ناپدید می کنید و یا موجب تخریب
پارتیشن های مجاور می شید.
توی این چهار جدول که به اونها Primary Partition Table می گویند مشخص شده که پارتیشن از کدوم قسمت دیسک
شروع شده و تا کدوم قسمت ادامه داره و چه طولی داره، قابل بوت شدن هست یا نه و از چه نوعی است (مثلا Primary یا
Extended یا Compressed و ...)
و البته کسانی که با نرم افزار های پارتیشن بندی کار کرده اند می دانند که برای آنکه تعداد پارتیشن ها محدود به چهار
پارتیشن نباشه از یک پارتیشن Extended استفاده میشه که پارتیشن های Logical را در خودش جا میده.
مورد چهارم که دو بایت آخر این سکتور 512 بایتی است، بایستی دو بایت 55 و AA (مبنای 16 یا Hexadecimal) باشه تا
نشون بده که جدول MBR معتبره. اگر این دو بایت هر مقدار دیگه ای را داشته باشند، اونوقت BIOS متوجه میشه که
جدول MBR در دیسک موجود نیست و باید سراغ یک رسانه دیگه بره.
با توجه به توضیحاتی که دادم هیچ ابزاری که تحت عنوان پاک کننده MBR شناخته میشه واقعا قصد پاک کردن این اطلاعات
رو نداره، مگر آنکه بخواهیم فاتحه پارتیشن های داخل دیسک را بخوانیم. این ابزار ها صرفا محتویات اونرو برای موارد
غیر استاندارد بررسی کرده و با مقادیر مناسب پر می کنند.
خود مایکروسافت اکیدا توصیه کرده که از دستکاری محتویات MBR تا حد امکان خودداری کنید. مگر در موارد خاص که
سیستم عامل در بوت شدن یا شناسایی پارتیشن ها با مشکل مواجه شده.
که به اختصار MBR نامیده می شود قرار دارد. MBR یکسری اطلاعات مهم و اساسی را در مورد رسانه ذخیره می کنه
که وجودشان برای شناسایی پارتیشن ها و بوت شدن هارددیسک حیاتی است.
کل جدول MBR به حجم 512 بایت است که اندازه استاندارد یک سکتور دیسک است.
هنگامی که کامپیوتر روشن می شود، BIOS بعد از بررسی اولیه سخت افزار و اجرای روتین های اولیه کد اجرایی موجود در
ابتدای این سکتور را اجرا می کند که اساسی ترین قسمت بوت شدن یک سیستم عامل است.
برای همینه که اگر کوچکترین اشکالی در محتویات این سکتور بوجود بیاد دیگه سیستم عامل بالا نمیاد.
اگه بخواهم بصورت خلاصه محتویات MBR را بررسی کنم چهار مورد مهم در اون وجود داره :
مورد اول کد اجرایی است که حداکثر می تونه 440 بایت رو اشغال کنه، این همون کدی است که اگه نتونه هیچ سیستم عاملی
را در پارتیشن ها پیدا کنه یا با خطا روبرو بشه یکی از این سه پیغام رو نمایش می ده :
کد:
Invalid partition table.
Error loading operating system.
Missing operating system.مورد دوم کد شناسایی دیسک است که بهش امضاء دیسک یا Disk Signature هم می گویند.
این مورد گاهی در بعضی از انواع قفل های نرم افزاری هم بکار رفته که البته به راحتی قابل تکثیر و جعل کردن است.
سیستم عامل با کمک این امضاء می تونه در کامپیوتر هایی که بیش از یک رسانه ذخیره سازی (مثلا هارد دیسک) دارند
مورد خاصی رو پیدا کنه.
مورد سوم جدول چهار پارتیشن اساسی سیستم است که هر کدومشون 16 بایت طول دارند و در کل 64 بایت رو اشغال می کنه.
این چهار جدول خیلی خیلی مهم اند. اگه کوچکترین تغییری در آنها بدید یا یک پارتیشن را ناپدید می کنید و یا موجب تخریب
پارتیشن های مجاور می شید.
توی این چهار جدول که به اونها Primary Partition Table می گویند مشخص شده که پارتیشن از کدوم قسمت دیسک
شروع شده و تا کدوم قسمت ادامه داره و چه طولی داره، قابل بوت شدن هست یا نه و از چه نوعی است (مثلا Primary یا
Extended یا Compressed و ...)
و البته کسانی که با نرم افزار های پارتیشن بندی کار کرده اند می دانند که برای آنکه تعداد پارتیشن ها محدود به چهار
پارتیشن نباشه از یک پارتیشن Extended استفاده میشه که پارتیشن های Logical را در خودش جا میده.
مورد چهارم که دو بایت آخر این سکتور 512 بایتی است، بایستی دو بایت 55 و AA (مبنای 16 یا Hexadecimal) باشه تا
نشون بده که جدول MBR معتبره. اگر این دو بایت هر مقدار دیگه ای را داشته باشند، اونوقت BIOS متوجه میشه که
جدول MBR در دیسک موجود نیست و باید سراغ یک رسانه دیگه بره.
با توجه به توضیحاتی که دادم هیچ ابزاری که تحت عنوان پاک کننده MBR شناخته میشه واقعا قصد پاک کردن این اطلاعات
رو نداره، مگر آنکه بخواهیم فاتحه پارتیشن های داخل دیسک را بخوانیم. این ابزار ها صرفا محتویات اونرو برای موارد
غیر استاندارد بررسی کرده و با مقادیر مناسب پر می کنند.
خود مایکروسافت اکیدا توصیه کرده که از دستکاری محتویات MBR تا حد امکان خودداری کنید. مگر در موارد خاص که
سیستم عامل در بوت شدن یا شناسایی پارتیشن ها با مشکل مواجه شده.
گروه دور همی پارسی کدرز
https://t.me/joinchat/GxVRww3ykLynHFsdCvb7eg
https://t.me/joinchat/GxVRww3ykLynHFsdCvb7eg